11 czerwca 1973 roku kard. Karol Wojtyła dokonał w Krościenku n/ Dunajcem pierwszego uroczystego zawierzenia Ruchu Światło – Życie Niepokalanej Matce Kościoła.
Co bardzo ważne i znamienne Ks. Franciszek Blachnicki uznał to wydarzenie za „akt konstytutywny ruchu”.
Nie ma Oazy, a tak na dobrą sprawę żadnej wspólnoty katolickiej bez oddania się w Matczyną opiekę Maryi. Wystarczy popatrzeć na wspólnoty naszych braci protestantów, aby uzmysłowić sobie, że bardzo trudno o „zdrową i stabilną rodzinę bez Matki”.
AKT ODDANIA RUCHU NIEPOKALANEJ MATCE KOŚCIOŁA
NIEPOKALANA, MATKO KOŚCIOŁA, zgromadzeni dzisiaj wspominamy z wdzięcznością Twoją opiekę nad dziełem Oazy Żywego Kościoła.
WYZNAJEMY, że dzięki Twojej macierzyńskiej miłości pierwsza Oaza Niepokalanej oddana pod Twoją szczególną opiekę rozwinęła się w przedziwny sposób w ruch oazy i wywodzący się z niego Ruch Światło-Życie.
WYZNAJEMY, że Twoja postawa bezgranicznego, oblubieńczego, oddania się w miłości Chrystusowi jest źródłem Twojej macierzyńskiej płodności w ludzie Bożym. Ponieważ jesteś Niepokalaną Oblubienicą Słowa, zwłaszcza w zjednoczeniu z Nim w szczytowej godzinie miłości na Krzyżu, dlatego jesteś Matką wszystkich żyjących, Matką Kościoła.
WYZNAJEMY także, że zjednoczenie z Tobą w postawie oblubieńczego oddania się Chrystusowi jest i pozostanie zawsze jedyną, prawdziwą i najgłębszą zasadą żywotności i płodności Kościoła-Matki. Kościół o tyle razem z Tobą będzie Kościołem-Matką, o ile w poszczególnych swoich członkach będzie wraz z Tobą, Oblubienicą oddaną Panu w wierze i miłości.
JESTEŚMY PRZEKONANI, że całe dzieło Oazy opiera się na zrozumieniu tej tajemnicy i nie ma ono innego celu, jak wychowywanie swoich uczestników do coraz głębszego zrozumienia i zrealizowania postawy posiadania siebie w dawaniu siebie Chrystusowi i braciom.
JESTEŚMY PRZEKONANI, że taka postawa jest źródłem nowego życia; dlatego słuszne jest abyśmy na nowo i bardziej świadomie oddali to dzieło Tobie, błagając, abyś raczyła je przyjąć i uznać za swoje.
JESTEŚMY PRZEKONANI głęboko, że o tyle tylko staniemy się „Oazą Żywego Kościoła”, o ile w zjednoczeniu z Tobą będziemy realizować postawę służby i oddania się Chrystusowi w Jego Kościele.
PRZYJMIJ więc jako swoją rzecz i własność wszystkich którzy oddali swoje życie i wszystkie swe siły na diakonię Ruchu Światło-Życie.
PRZYJMIJ wszystkich, zwłaszcza moderatorów i animatorów, którzy pragną służyć w ramach Ruchu wielkiej sprawie budowania żywych wspólnot Kościoła.
PRZYJMIJ wszystkich, którzy na zakończenie pobytu w oazie oddali w Twoje ręce swoje dobre postanowienia i udziel im łaski wytrwania.
NIEPOKALANA, MATKO KOŚCIOŁA, BĄDŹ RÓWNIEŻ MATKĄ DZIEŁA OAZY I RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE.
Amen.
Zajrzyjmy do komentarza ks. Franciszka Blachnickiego do Aktu oddania z 1973 roku, który dał na VII Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu. Tłumaczył w nim: Kościół jest wspólnotą-komunią. Kogo z kim? Jezusa z nami, nas z Jezusem. Kościół staje się wówczas, gdy w Duchu Świętym Chrystus daje się nam, a my w tymże Duchu Chrystusowi. Duch Święty uzdalnia nas do otwarcia się na Chrystusa i oddania się Mu przez wiarę, nadzieję i miłość. To pionowy, wertykalny wymiar Komunii Kościoła: my Chrystusowi, a przez Chrystusa Ojcu. Na tej drodze stajemy się dziećmi Bożymi. I odwrotnie, z góry na dół: w Duchu Świętym Ojciec przez Syna oddaje się nam. Komunia Kościoła ma też wymiar poziomy, horyzontalny: nasze w Duchu Świętym zjednoczenie z Chrystusem i Ojcem rozlewa się na siostry i braci (ogarnia ich, udziela się im, wpływa na nich), zwłaszcza tych, którzy jak my tworzą wspólnotę pionową.
Ks. Franciszek swoją maryjność oparł na kilku filarach, wśród nich na pewno nie można zapomnieć o Karolu Delahaye, z którego pisał doktorat oraz dobrze nam znanym, a przez ks. Blachnickiego bardzo cenionym św. Maksymilianie Mari Kolbe. Trzeba tu jeszcze wspomnieć, o bardzo ważnym aspekcie całej teologi maryjnej o. Franciszka. Dostrzegamy w niej troskę, aby Maryja nie została oderwana od Kościoła, a Kościół od Maryi. Doskonale mówił o tym o. Celestyn Napiórkowski w 2003 roku w Krościenku: Papież Paweł VI nazwał Matkę Bożą tytułem „Matka Kościoła – Mater Ecclesiae”. Ks. Franciszek połączył Pawła VI z Delahayem, a z tego połączenia zrodziła się promowana przez niego formuła: Mater Ecclesiae – Ecclesia Mater. Chętnie posługiwał się tą grą słów. Łączy ona twórczo mariologię z eklezjologią. Chroni maryjność przed zwyczajnie zwykłą dewocją. Hasło-program „Matka Kościół – Kościół Matka” w sposób niejako naturalny rodzi apostolskie zaangażowanie.
Diakonia Modlitwy Epafras swoje początki ma w Oazie i mimo, że trochę wykracza poza jej struktury, nigdy nie wyparła się swego dziedzictwa i czerpie pełnymi garściami z charyzmatu Ruchu Światło – Życie i spuścizny Ojca założyciela.
Nie wyobrażamy sobie posługi modlitwą wstawienniczą bez Tej, która najskuteczniej wstawia się za nami u Boga. A sama modlitwa różańcowa jest jedną z naszych głównych modlitw.
Nasz Patron, św. Epafras, nie jest jednym z wielkich ewangelizatorów, którzy obchodzili cały basen Morza Śródziemnego i z mocą nauczali u boku św. Pawła, Piotra, czy pozostałych Apostołów, którzy rozeszli się po całym ówczesnym świecie. Wzmianki o nim są skromne, to zaledwie kilka słów. Ale jakże pięknych i wielkich.
Ks. Franciszek Blachnicki urodził się 24 marca 1921 roku w Rybniku na Śląsku w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Miller. Do gimnazjum uczęszczał w Tarnowskich Górach; był bardzo aktywny w harcerstwie. W 1938 roku zdał maturę; we wrześniu podjął służbę wojskową. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, aż do kapitulacji. W październiku w Tarnowskich Górach rozpoczął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku musiał uciekać przed gestapo. Ujęty w Zawichoście i aresztowany, po kilku tygodniach przesłuchań został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam, z numerem 1201, przez 14 miesięcy, z tego przez 9 miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 roku przewieziony z Oświęcimia do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. W marcu 1942 roku został skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Po ponad 4,5 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiany, a karę śmierci zamieniono mu na 10 lat blachnicki3więzienia po zakończeniu wojny.